واکنشی عملگرایانه به بحران آتی در نظام سلامت

بحران آتی در نظام سلامت [آمریکا] و راه‌حل‌های احتمالی آن؛

نامه‌ای سرگشاده به هم‌قطاران‌مان در نیواسکول و دیگر نقاط

اول ژانویه ۲۰۱۷ • اندرو آراتو، کلارا ماتئی • برگردان: نوح منوری •

 

آبسکورا: ترامپ از آغاز رقابت‌های انتخاباتی خود ساز مخالفت با اوباماکر را کوک کرد و با پیروزی‌اش در انتخابات مشخص بود که تلاش برای لغو این لایحه از اولین اقداماتش خواهد بود. اوباماکر که یکی از اهدافش قرار گرفتن همه شهروندان آمریکایی تحت پوشش بیمه درمانی بود، می‌توانست نقش مهمی در افزایش سطح رفاه به ویژه میان شهروندان کم بضاعت آمریکایی داشته باشد. از این روز جریان‌های چپ نسبت به لغو آن هشدار می‌دادند و حتی سندرز لغو آن را یک فاجعه نامید. اندرو آراتو و کلارا ماتئی هر دو از اساتید دانشگاه نیواسکول آمریکا، در نامه‌ی سرگشاده‌ای خطاب به همفکران و مؤتلفان خویش تلاش می‌کنند از انتقاد و اظهار نگرانی فراتر روند و به گفته‌ی خودشان به جای «لفاظی» و «مقاومت‌های انتزاعی»، رویکردی «عمل‌گرایانه» در پیش گیرند و برنامه‌ای برای ارائه آلترناتیو در سطح سیاستگذاری بهداشت و درمان طرح کنند. برنامه‌ای که در صورت موفقیت بتواند به الگویی برای ایجاد تغییرات عملی در سایر حوزه‌ها تبدیل شود.

 

بی‌انصافی نیست اگر بگوییم مجموعه‌ی نیواسکول، و به ویژه بسیاری از دانشجویان آن، هنوز در شوک نتایج انتخابات ریاست‌جمهوری هستند. برخی از مردم امیدوار به تغییر آرای الکترال یا شاید اعلام جرم [و سپس اعلام عدم کفایت] زودرس [علیه ترامپ] بودند، که هیچ‌یک اتفاق نیفتاد. باید از شوک خارج شویم و به راه‌حل‌هایی برای مجموعه‌ای از مسائل واقعی پیش روی‌ خود بیندیشیم که بسیاری از حوزه‌های زندگی شهروندان آمریکایی، از جمله بقاء و تداوم نهادهای لیبرال دموکراتیک را به چالش می‌کشند. بنابراین با در نظر گرفتن این موضوع، پیشنهاد می‌کنیم بخشی از کار نیواسکول این باشد که به جای اینکه صرفاً نقش کانونی برای لفاظی و مقاومت‌[های] انتزاعی را بازی کند، به [جایی برای] تولید و ارائه‌ی آلترناتیوهای سیاست‌گذاری تبدیل شود. ما البته تجسم چنین چیزی هستیم؛ اما از تأثیرگذاری کافی بر آن‌چه در معرض وقوع است برخوردار نیستیم. ما باید به مرکزی سیاست‌گذار تبدیل شویم تا بتوانیم از طریق نهادهایی که خوشبختانه هم‌چنان سالم و در حال کار هستند، از تأثیرگذاری [عینی] بر نتایج [امور] برخوردار باشیم.

موضوعاتی که ما پیشنهاد می‌کنیم مورد توجه قرار بگیرند، در حوز‌ه‌ی سیاست‌گذاری سلامت و ابزارهای تحقق آن‌ها در حیطه‌ی فدرالیسم، و برای پرهیز از [هرگونه] سوء‌تفاهم، در حیطه‌ی «فدرالیسم مترقی»، قرار می‌گیرند، که مترادف با اشکالی معمولاً جذاب از آزمون [ایده‌های جدید] در سطوح ایالتی است.

در حالی‌که عمیقاً باور داریم که ابتکارات مشابهی در حوزه‌های مهاجرت، حقوق زنان و حقوق والدین، حقوق مدنی، سیاست‌گذاری زیست‌محیطی، حقوق کار و غیره نیاز است، فکر می‌کنیم مهم است که این دغدغه‌های چندگانه در دولت ترامپ مطالعه شود و یکی یکی با جزئیات کافی مورد توجه قرار گیرد تا کار ما محملی برای ابتکارات پایدار[ و ماندگار] باشد.

نظام سلامت، اولین حوزه‌‌ای است که پیشنهاد می‌کنیم بر آن تمرکز شود، نه فقط به این دلیل که انتظار مفروض و طبیعی از مرکز تحلیل سیاست‌های اقتصادی شوارتز (SCEPA) این است که به چنین موضوعی بپردازد، بلکه به این دلیل که بسیار محتمل است در ژانویه ۲۰۱۷، کنگره‌ی آمریکا دو محور کلیدی لایحه‌ی مراقبت مقرون به صرفه (ACA)[1] ، یعنی یارانه‌ها و الزامات[۲]، و همچنین به احتمال زیاد گسترش مدیکید[۳] را لغو کند.

بی‌شک این کار کنگره بحرانی واقعی را در پی خواهد داشت، نه فقط برای میلیون‌ها نفری که قادر به پرداخت [حق] بیمه نیستند، بلکه همچنین برای صنعت مراقبت درمانی[۴] (کاهش تقاضا؛ تنش بین بخش‌های باقی‌مانده‌ی ACA و حذف این محورهای کلیدی). حتی اگر اجرایی شدن لغو آن محورها برای یک یا دو یا سه سال به تأخیر بیفتد، در نهایت این اتفاق صورت عملی به خود خواهد گرفت. خیلی سریع به آلترناتیوهایی نیاز داریم؛ خاصه از آن‌جا‌که طرح‌های جمهوری‌خواهان به منظور جایگزینی [نظام کنونی یکسره] مهمل هستند و احتمالاً از حمایت کافی سنا برخوردار نخواهند بود تا در نهایت بتوانند بر این اطاله‌ی بررسی (فیلیباستر)[۵] که مانع از تصویب آن در کنگره می‌شود، فایق آید.

این همان نقطه‌ای است که فدرالیسم وارد عمل می‌شود. ترقی‌خواهان[۶] در ایالات متحد مایل هستند فرض کنند که به دلایل تاریخی فدرالیسم («حقوق ایالت‌ها») همیشه دشمن پیشرفت و ترقی بوده است. این به لحاظ تاریخی اشتباه است، زیرا بر خلاف اواخر دوره‌ی «نیو دیل»[۷] که منجر به جنبش حقوق مدنی و دیوان [عالی به ریاست] وارن[۸] شد، در دوره‌ی پیشین لوشنر، یک نهاد ملی یعنی دیوان عالی بود که آزمون و خطای اصلاحات را در [محیط] «آزمایشگاه»[ی] بسیاری از ایالت‌ها متوقف کرد. با مفروض گرفتن جدایی آمریکای قرمز و آبی[۹]، باید این امکان وجود داشته باشد که این آزمایشگاه را ایالت به ایالت دوباره فعال کرد یا این‌که چند ایالت باید به صورت منطقه‌ای عمل کنند. ایالت ما نیویورک می‌تواند نقطه‌ی شروع [این روند] باشد.

 

بنابراین این چیزی است که پیشنهاد می‌‌کنیم. به عنوان اولین گام، می‌خواهیم یک گروه مطالعاتی و تحقیقاتی کوچک یا متوسط را سازماندهی کنیم که شامل اقتصاددانان، جامعه‌شناسان، وکلا و انسان‌شناسان پزشکی باشد. این گروه احتمالاً طی تعطیلات زمستانی با برخی جمع‌خوانی‌ها آغاز به کار می‌کند (شاید با شروع از کتاب «اصلاح نظام سلامت و سیاست آمریکایی» اثر اسکاچپول و ژاکوب و اگر امکانش باشد متنی خوب درباره‌ی نسخه‌های بین‌المللی بیمه‌های درمان ) و با برگزاری جلسات سمینار هفتگی یا دو هفته یکبار با بررسی مسائل زیر ادامه پیدا می‌کند:

۱- سیستم‌های بین‌المللی بیمه‌ی درمان موجود (پرداخت واحد[۱۰]، بیمه‌ی اجباری به صورت انتفاعی یا غیرانتفاعی، و مدل‌های دولایه)، که هم به ایالت‌های بزرگی مانند ایالت ما (نیویورک) مرتبط است، ایالتی با جمعیت ۲۰ میلیونی، و ثروت فراوان (که پنجاهمین اقتصاد در مقیاس جهانی، و دهمین اقتصاد در قیاس با اروپا است!)، و هم به منطقه‌ای که ایالت نیویورک در آن واقع است.

۲- اقتصاد و سیاستی که متولی تلاش احتمالی (و نه قطعی!) برای لغو بخش‌هایی از لایحه‌ی مراقبت مقرون به صرفه (ACA) توسط کنگره و با موافقت و تأیید رئیس جمهور است (که این نیز از قطعیت برخوردار نیست).

۳- لایحه مراقبت مقرون به صرفه (ACA)، لایحه‌ای که به احتمال زیاد در مقابل اولین مجموعه حملات دوام خواهد آورد و تنها بخش‌هایی را که پیامدها و الزامات بودجه‌ای به دنبال دارند، تحت تأثیر قرار خواهد داد (سایر بخش‌های غیربودجه‌ای به اطاله‌ی بررسی و طولانی شدن فرآیند تصویب موکول می‌شود). اثرات احتمالی نظام جدیدی را که این‌چنین مخدوش و مختلط باشد بر بیمه‌شدگان و شرکت‌های بیمه در نظر آورید.

۴- گشایشی که در لایحه برای اقدامات مستقل ایالت‌ها در نظر گرفته شده (به عنوان نمونه، پرداخت واحد، گزینه‌ی عمومی [بیمه‌های ارزان‌قیمت و قابل خرید از سوی اکثریت جامعه]، الزامات ایالتی، مشارکت منطقه‌ای، استفاده از اداره‌ی فدرال مدیریت [امور] شخصی [به عنوان متولی تدوین سیاست‌های دولتی در امور شهروندی] در مبادلات ایالتی و غیره)

۵- پیشینه‌ی رامنی‌کر در ماساچوست[۱۱]، که می‌تواند یکی از مدل‌های ممکن باشد؛ موفقیت‌ها، شکست‌ها و طرح‌های بهبود آن پیش از ACA.

۶- طرح «پرداخت واحد» در ورمونت؛ این‌که چگونه مورد پذیرش قرار گرفت، چرا شکست خورد، و چه آلترناتیوهایی پس از شکست آن مد نظر قرار گرفت.

۷- طرح‌های بیمه‌ی «پرداخت واحد»، و یا گزینه‌ی عمومی [ارزان‌قیمت] در نیویورک، کالیفرنیا، کلرادو و جاهای دیگر، چگونگی کارکرد آن‌ها در ادامه، و شانس‌ موفقیت‌های آن (و دلایل سیاسی و همچنین بودجه‌ای شکست آن‌ها تاکنون).

۸- سیاست‌های نیویورک و ایالت‌های مجاور آن، تلاش برای درک جوانب مثبت و منفی ایجاد هر کدام از این گزینه‌ها یا آلترناتیوهای دیگر، با توجه به سیاست‌های خاص ایالت نیویورک که در پیوند است با بخش‌های احتمالاً باقی‌مانده‌ از ACA و مدیکید و نیز مدیکر.

۹- مسأله‌ی محدودیت‌های قانونی احتمالی بر سر راه فدرالیسم مترقی؛ آن‌چنان‌که به‌لحاظ تاریخی توسط دیوان عالی تفسیر شده و نیز، آن‌چنان‌که دیوان آینده با یک قاضی منصوب ترامپ آن‌ها را در مورد ACA، به سیاق موارد پیشین تفسیر کند (خصوصاً در مسائلی مانند تلاش‌های محلی برای کنترل اسلحه؛ مرخصی والدین در واشنگتن‌دی‌سی؛ حمایت‌های زیست‌محیطی در سطح ایالتی).

اگر بتوانیم به توافقی اولیه و مقدماتی درباره‌ی پروژه‌ای که از آن حمایت خواهیم کرد، برسیم؛ به عنوان گام دوم، می‌توانیم فراتر رویم و تلاش کنیم طرح کلی برخی (یک یا دو) پیشنهادهای جایگزین را شکل دهیم که هم از پس بحران قریب‌الوقوع برآید و هم  گزینه‌های سیاسی موجود را مورد استفاده‌ی بهینه قرار دهد.

هم‌زمان با این دو گام، شاید در اواخر فوریه یا اوایل مارس، بتوانیم مباحثات خود را آغاز کنیم و اگر موفق‌آمیز بود، در ادامه پروژه‌های دیگر‌مان را عمومی‌تر کنیم. سازماندهی چنین جلساتی ممکن است بسیار سخت باشد و شاید به اقسامی از حمایت مالی نیاز داشته باشد، اما [چنین جلساتی] بالقوه‌ می‌توانند ثمربخش‌ترین [اقدام ما] باشند. ما باید در اسرع وقت به سوی [شکل دادن] برخی رویدادهای عمومی حرکت کنیم. این اقدام، فراهم کردن موارد زیر را دربرمی‌گیرد:

۱- دیدارها، از جمله شرکت در سخنرانی‌های عمومی که توسط کارشناسان سلامت از ایالت‌های مجاور یکدیگر ایراد می‌شود (دکتر هوارد زاکر در نیویورک)، دیدار با متخصصان (نخبگان) فعال [مرتبط با] نظام سلامت (محققان و روزنامه‌نگاران، مدیران پزشکی، و متخصصان شرکت بیمه) از نیویورک یا ایالت‌های نزدیک، حقوقدانانی که با این بُعد از فدرالیسم آشنایی دارند، متخصصان نظام سلامت [مرتبط با] اتحادیه‌های کارگری بزرگ در ناحیه‌ی ما، و احتمالاً فرماندار ایالت، و دیدار با لیدرهای دموکرات در هر دو مجلس سنا و کنگره[۱۲] (و احتمالاً لیدرهای [دموکرات] ایالات مجاور)، و البته لیدرهای سیاسی هدایت‌گر پویش‌های برقراری نظام‌های [سلامت] فراگیر در نیویورک، ورمونت و دیگر جاها (ریچارد گاتفرید، رئیس کمیته‌ی سلامت پارلمان محلی نیویورک).

۲- برخی از این بازدیدها می‌تواند بخشی از یک یا دو کنفرانس بزرگتر باشد که ما می‌توانیم در SCEPA برگزار کنیم تا موضوعات نه‌گانه‌ی بالا را منعکس کنند. بسیار مطلوب خواهد بود، اگر سخنرانانی از ایالت‌های دیگر نیز داشته باشیم، در شرق و به طور بالقوه کالیفرنیا، اورگان، کلرادو، ایلینوی و و حتی نقاطی از ایالت‌های قرمز که ما به آن‌ها دسترسی داریم.

البته هدف ما در طول این کنفرانس‌ها و سخنرانی‌های عمومی یاد گرفتن است، اما علاوه بر آن می‌خواهیم پیشنهاد‌های مقدماتی را همراه با مهمانان‌مان محک بزنیم. هدف نهایی نه تنها تصحیح یک یا دو پیشنهادی است که ما داده‌ایم، بلکه یافتن سیاست‌مداران و مدیرانی است که مایل‌اند از پاره‌ای اصلاحات در فرایند قانون‌گذاری در نیویورک، و شاید دیگر نقاط، پشتیبانی رسمی به عمل آورند.

اولین گام این است که گروهی را در نیواسکول شکل دهیم. به این امید برای شما می‌نویسیم که به ما ملحق شوید. از پیشنهادهای شما درباره‌ی راه‌های ممکن برای پیشبرد و بهبود پروژه استقبال می‌کنیم.

 

لطفاً در نقل و ارجاع به مطالب، حقوق این وب‌سایت و همکاران آن را محترم بشمارید.

 

متن اصلی:

https://goo.gl/BPKpKj

 

[۱] مشهور به اوباماکر – م

[۲]  ویژگی مهم اوباماکر، اجباری بودن آن برای همه بود. با حذف بخش الزامات آن قانون، الزام به داشتن بیمه درمانی از بین می‌رود – م

[۳] Medicaid
مدیکید برنامه بهداشتی آمریکا برای خانواده‌ها و افراد با منابع و درآمد کم است که در سال ۱۹۶۵ تصویب شد. – م

[۴] Healthcare industry

[۵] Filibuster

به تلاش مخالفان برای جلوگیری از ورود مجلس به تصمیم‌گیری نهایی گفته می‌شود که از روش‌های مختلفی چون طولانی کردن سخنرانی‌ها، طرح پیشنهادها و اصلاحات و غیره صورت میگیرد. – م

[۶] Progressives

[۷] New Deal

[۸] Warren Court

دوره‌ای در تاریخ دیوان عالی آمریکا به ریاست ارل وارن (۱۹۵۳-۱۹۶۹) که طی آن حقوق مدنی و آزادی‌های شهروندی گسترش یافت. – م

[۹]  ایالت‌های قرمز همواره به حزب جمهوری‌خواه و ایالت‌های آبی همواره به حزب دموکرات رای می‌دهند. – م

[۱۰] Single payer

تک پرداختی / همگانی یا دولتی – م

[۱۱] رامنی در سال ۲۰۰۲ به عنوان فرماندار ماساچوست برگزیده شد و قانون اصلاح نظام سلامت ماساچوست را که از نوع خود در کشور اولین بود طراحی و تصویب کرد. این قانون از طریق یارانه‌های ایالتی و الزامات فردی به خرید بیمه، دسترسی بیمه درمان تقریباً همگانی فراهم آورد. – م

[۱۲] Chambers

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *