حمید قیصری

برگردان: حمید قیصری • آیا عنصر «نمایندگی» جزئی «ضروری» از اراده‌ی دموکراتیک است یا «ناقض»[۱] آن است؟ این گفتگویی است در باب نسبت دموکراسی و «نمایندگی» که در پرتو توفیقات مهم جنبش‌های اعتراضی در انتخابات شهری و محلی اسپانیا، میان ژاک رانسیر، متفکر الهام‌بخش بسیاری از تحلیل‌های انجام‌گرفته از جنبش ریاضت‌ستیزانه‌ی پانزدهم می[۲]، و ارنستو لاکلائو، از مراجع مهم نظری پودموس، انجام گرفته است. مقدمه‌ی آمادور فرناندز[۳] در شانزدهم اکتبر سال ۲۰۱۲ بود که فیلسوف فرانسوی ژاک رانسیر در دانشگاه سن‌مارتین در بوینس‌آیرس و به عنوان بخشی از کنفرانسی یک هفته‌ای در بوینس‌آیرس و روزاریو به میزبانی دانشگاه ملی سن‌مارتین و انتشارات تنتا لیمون[۴]، به ایراد سخنرانی خویش با عنوان «شرایط امروز دموکراسی[۵]» پرداخت. رانسیر در آن سخنرانی به بسط و تشریح تأملات اکنون‌شناخته‌شده‌اش در باب این مسأله پرداخت که: «دموکراسی نظامی «حکومتی»[۶] نیست، بلکه همواره نمایشی تضاد‌آمیز[۷] و تنش‌آفرین[۸] از اصل «برابری» است». او به عنوان نمونه به توصیف این می‌پردازد که چگونه طبقات کارگر قرن نوزدهم تصمیم گرفتند نه صرفاً از جایگاه حاملان «قدرت کار»[۹]، بلکه به مثابه مردمانی «برابر» با دیگران از جهات «هوشمندی»[۱۰] و «توانمندی»[۱۱] و با اتکا بر ظرفیت‌های خواندن، اندیشیدن، نوشتن و خودساماندهی[۱۲] کارشان، دست به عمل بزنند. از چنین منظری دموکراسی «امر حکومت‌‌ناپذیری[۱۳]»…

سیروس شایق[۱] • برگردان: حمید قیصری • ابراهیم توفیق در این کتاب می‌کوشد با تمرکز بر برهه‌ی زمانی پس از مصدق که خود آن را آغاز مرحله‌ی هم‌چنان متداوم پسا-استعماری[۲] در ایران می‌خواند، رویکردی تازه به توسعه‌ی دولت و اقتصاد سیاسی ایران تحت حاکمیت سلسله‌ی پهلوی عرضه کند. این کتاب که برآمده از رساله‌ی دکتری توفیق[۳] (دفاع‌شده به سال ۱۹۹۸ در دانشگاه فرانکفورت) است، به دو بخش اصلی تقسیم می‌شود؛ بخش نخست، با طرح مفاهیمی چون «دولت بورژوایی – سرمایه‌داری»[۴]، «جامعه‌ی پسا-استعماری: مدرن یا سنتی»[۵] و «دولت پسا-استعماری»[۶]، به تشریح و تمهید استدلالات نظری اثر می‌پردازد.

کاوه احسانی/آرنگ کشاورزیان • برگردان: حمید قیصری •   آزرده از نابرابری و فساد، طبقات کارگر و فرودست شهرستانی به اعتراض علیه تخطی از وعده‌های انقلاب ۵۷ برخاسته‌اند.   اعتراضات اخیر در ایران به لحاظ دامنه‌ی جغرافیایی و تنوع عناوین اعتراضی شایان‌توجه بوده‌اند. این اعتراضات که آغازگر آن‌ها نارضایی از بیکاری و تورم مستمر، انباشت دستمزدها و حقوق بازنشستگی معوقه، کاهش یارانه‌های نقدی، تخریب و ویرانی زیست‌محیطی و سقوط مؤسسات مالی مسأله‌داری بود که در نهایت کلاه‌بردار از آب درآمدند، [بیش‌از آن‌که در مرکز و شهرهای بزرگ پدیدار شوند] در شهرستان‌های کوچک به وقوع پیوستند. این اعتراضات در هسته‌ی خویش فریاد اخلاقی حاشیه‌ای مطرود بودند علیه آن‌چه مرکزی «بی‌رحم»[۲] پنداشته می‌شود؛ همان مرکزی که [اعتراض به] خیانت‌های آن به آرمان عدالت اجتماعی، به نیروهای انقلابی ۵۷ جان بخشید و متحدشان کرد.

گفتگوی دیوید هاروی با اک مالابوکاس[۱] • برگردان: حمید قیصری •  دیوید هاروی استاد برجسته‌ی انسان‌شناسی و جغرافیا در مرکز تحصیلات تکمیلی دانشگاه کیونی نیویورک و نویسنده‌ی کتاب هفده تضاد و پایان سرمایه‌داری (۲۰۱۴) است. او که یکی از متفکران مارکسیست پیشروی زمانه‌ی ماست، در این مصاحبه[۲] با مالابوکاس به مباحثه درباره‌ی تغییرات ماهوی در شیوه‌ی انباشت سرمایه، محوریت حیطه‌ی شهری در مبارزات طبقاتی معاصر و نیز دلالات حاصل از این‌ها برای سازماندهی‌های ضدسرمایه‌داری می‌پردازد.

برگردان: حمید قیصری•   مقدمه‌ی ابی مارتین: در کشوری که منادی «پایان سوسیالیسم» بود، نتایج یک نظرسنجی وسیع انجام شده در ژانویه‌ی ۲۰۱۶ چیزی غیر منتظره را آشکار کرد؛ چهل و سه درصد از آمریکایی‌های زیر ۳۰ سال نگاه مثبتی به سوسیالیسم دارند، در حالی که ۳۲ درصد از آن‌ها سرمایه‌داری را مطلوب قلمداد می‌کنند. این نشان می‌دهد که علی‌رغم تلاش‌های هماهنگ‌شده و وسیع برای نفی و به خاموشی کشاندن افکار مارکس که اکنون یکصد و سی سال از مرگ او می‌گذرد، تحلیل‌های او همچنان مناسبت زیادی با شرایط کنونی دارند.

نویسنده: حمید قیصری• چکیده: تاریخ سوسیال‌دموکراسی را بدون ارجاع به پیشینه‌ی سترگ سوسیالیسم فرانسوی نمی‌توان نوشت، اما این سوسیال‌دموکراسی آلمانی است که با سابقه‌ای یکصد و پنجاه ساله از فعالیت حزبی و سامان‌یافته، شناخته‌شده‌ترین سنت اندیشگانی سوسیال‌دموکراتیک را بنا نهاده است. در حالی که اکنون هیچ کس نمی‌تواند منکر جایگاه بی‌همتای آلمان در هرم قدرت اروپایی باشد، بحران‌های متعدد بین‌المللی از یک سو و رویکرد التقاطی حزب دموکرات‌مسیحی از سوی دیگر، موجب شده است حزب سوسیال‌دموکراتیک آلمان با بن‌بست‌های جدی در پراتیک سیاسی خود روبرو شود. همزمان با ناکامی‌های سوسیالیست‌های فرانسوی در مقابله با بحران‌های اقتصادی و اجتماعی، موفقیت اقتصادی آلمانِ مرکل چنان بوده است که به دشواری می‌توان روزنی را برای احیای اندیشه‌ی سوسیال‌دموکراتیک از منظر اقتصادی متصور بود. با این‌حال، سوق تدریجی آلمانِ کنونی به سوی فهم نولیبرالی جهان، زمینه‌ای تازه را برای بازاندیشی در ظرفیت‌های حزب سوسیال‌دموکرات آلمان فراهم آورده است.

مصاحبه‌ای با دانیل زامورا[۱]•برگردان: حمید قیصری• توضیح: متن مصاحبه ی دانیل زامورا با بلست در باب نسبت میان فوکو و نولیبرالیسم را یکی از دوستان برای ما فرستاد. زامورا تصویری از فوکو ارائه می‌دهد که ممکن است مطلوب آن دسته از جریان‌های چپ نباشد که فوکو را در جهت علائق رادیکال خود به کار می‌گیرند. بر اساس تفسیر زامورا و همکارانش فوکو نه تنها پیرو رویکردی مارکسیستی و سوسیالیستی به نولیبرالیسم نیست، بلکه ابعادی از نولیبرالیسم را به لحاظ اجتماعی و فردی منفی نمی‌پندارد. برگردان این مصاحبه و انتشار آن در آبسکورا بیش از هر چیز مقدمه‌ای است برای تأمل بیشتر در ادراکی که فوکو از نولیبرالیسم داشت و سپس ادراکی که ما از نولیبرالیسم داریم. کاربرد مفهوم نولیبرالیسم در ایران شکل عجیبی یافته است. شاید برگردان چنین متن‌هایی کمک کند که استفاده از این مفهوم از دقت بیشتری برخوردار شود. شایان ذکر این که برگردان دیگری از این مصاحبه نیز از سوی حمید پرنیان صورت گرفته بود، اما صادقانه باید گفت که فرازهایی کلیدی از معانی مطرح شده در این مصاحبه، در برگردان پرنیان به تقلیل و تحریف دچار شده بودند. بدیهی است که بر این ترجمه نیز ایرادهای فراوان وارد است و سپاسگزار خواهیم شد اگر آن‌ها را…

هاکان لارسن – دانشگاه اسلو – ۲۰۱۴• برگردان: حمید قیصری• دیباچه. طی دهه‌های اخیر جفری سی. الگزندر خود را وقف مطالعه‌ی حیات اجتماعی از منظری فرهنگی کرده و گونه‌ای از «جامعه‌شناسی فرهنگی» را پرورانده که معطوف به تأثیر شکل‌دهنده یا سازنده‌ی «فرماسیون‌های فرهنگی» و کردارهای استدلالی بر دیگر ابعاد زندگی اجتماعی است. در سال ۲۰۰۳ الگزندر کتاب دوران‌ساز خود «معنای حیات اجتماعی»[۱] را منتشر کرد که مجموعه‌ای است از مقالاتی مهم درباره‌ی موضوعات گوناگونی که از منظر جامعه‌شناسی فرهنگی به تحلیل کشیده شده‌اند، به همراه متن «برنامه‌ی قوی در جامعه شناسی فرهنگی»[۲] که خبر از آغاز و هدایت مسیر یک برنامه‌ی تحقیقاتی می‌داد. (الگزندر و اسمیت، ۲۰۰۳) ده سال بعد، زمانی که الگزندر در اسلو بود و در بزرگداشت ویلهلم اوبرت سخنرانی می‌کرد، او را در موسسه‌ی تحقیقات اجتماعی ملاقات کردم تا درباره‌ی نهادمند کردن[۳] جامعه‌شناسی فرهنگی به مثابه یک مکتب در پژوهش اجتماعی به گفتگو بپردازیم.

پیر بوردیو [۱]• برگردان: حمید قیصری• نولیبرالیسم چیست؟ برنامه‌ای برای تخریب آن ساختارهای جمعی که ممکن است در مقابل منطق خالص بازار ایستادگی کنند.• گفتمان مسلط[۲] موجود جهان اقتصادی را نظمی ناب و بی‌نقص تصویر می‌کند که بی‌وقفه منطق پیامدهای پیش‌بینی‌پذیر خود را نمایان می‌کند و هرگونه تخطی از آن منطق را با مجازاتی هوشمند و یا – به شکلی خاص‌تر- با اعمال سیاست‌هایی از طریق بازوهای مسلحی چون صندوق بین‌المللی پول (IMF) و سازمان همکاری و توسعه‌ی اقتصادی(OECD)، سرکوب می‌کند. کاهش هزینه‌های نیروی کار، کاستن از هزینه‌های عمومی و انعطاف‌بخشی روزافزون به کار از جمله‌ی آن سیاست‌ها هستند. آیا حق با گفتمان مسلط است؟ چه می‌شود اگر در واقعیت آن نظم اقتصادی چیزی جز استقرار یک اتوپیا – اتوپیای نولیبرالیسم – نباشد و در نتیجه باید مسئله‌ای سیاسی نیز دانسته شود؛ مسئله‌ای سیاسی که به کمک نظریه‌ی اقتصادی مورد ادعایش خود را توصیفی علمی از «واقعیت» جا می‌زند؟

معرفی کننده: حمید قیصری• کتاب «ایده‌ی دانشگاه» (کارل یاسپرس، ترجمه مهدی پارسا و مهرداد پارسا، انتشارات ققنوس، ۱۳۹۴)  را از آن‌جهت جذاب یافتم که نه تنها حاصل اندیشیدن او به این «نهاد» است، بلکه حاوی «بازاندیشی»های ناشی از پشت سر نهادن تجربه‌ی دانشگاه در آلمان هیتلری هم هست. در دو پیشگفتار کتاب اشاره شده‌ است که همانند بسیاری از دیکتاتوری‌های دیگر، آلمان نازی نیز دانشگاه را «خطر»ی می‌دانست که باید کنترل شود و تحت نظارت قرار بگیرد. حذف بسیاری از اساتید که اغلب به وساطت شرم‌آور همکاران سابق آن‌ها انجام می‌پذیرفت، نتیجه‌ی قابل انتظار استقرار اندیشه‌ی فاشیستی در آلمان بود. یاسپرس در اوج این فجایع اخلاقی به کنج عزلت خود رفت و نظاره‌گر امواج «هراس»ی شد که در فضای عمومی پراکنده بودند. با رفتن نازی‌ها یاسپرس در بازسازی آکادمی‌ مشارکت مجدانه‌ای داشت و هم‌زمان به ترسیم دقیق‌تر بایسته‌هایی اندیشید که دانشگاه را از تکرار آن ویرانی‌ها به دور نگاه خواهند داشت.

معرفی کننده: حمید قیصری• «گفتگو با پسرم درباره‌ی گرسنگی در جهان» نوشته ژان زیگلر (ترجمه‌ی مهدی ضرغامیان، انتشارات ققنوس، ۱۳۹۱) ایده‌ای شایان تأمل را در مقابل دیدگان مخاطبان قرار می‌دهد؛ این‌که فرزندان ما باید بیش از این‌ها درباره‌ی به گرسنگی و فلاکت افتادن دیگر انسان‌ها در جهان بدانند، در حالی‌ که ما خود نیز توجه چندانی به «واقعیات» و «حقایق» معطوف به این موضوع نداریم. برای بسیاری از ما گویی گرسنگی کشیدن «تقدیر»ی است فقط که نصیب برخی در این جهان می‌شود و لابد بیش از آن را نیز در پناه مفهوم «عقیم» تقدیر به فراموشی می‌سپاریم. اما در این کتاب کوچک -که خواندن آن را می‌توان به همگان توصیه کرد- پرسش‌هایی ساده طرح می‌شوند تا روشن شود که هنوز بسیاری از پیش‌انگاشت‌های مشروعیت دهنده و تداوم‌بخش به گسترده شدن روزافزون خوان گرسنگی، دست‌نخورده باقی‌ مانده‌اند.

برگردان: حمید قیصری ترامپ؛ شاید او کاری برای ما بکند! ترامپ در مبارزه ی انتخاباتی اش توانست یک تمایز واقعی، جدی و اقناع کننده میان خود و کلینتون ایجاد کند. در حالی که مردم می شنیدند که هیلاری برای یک سخنرانی در گلدمن سکس دویست و هفتاد هزار دلار گرفته، ترامپ می گفت من خودم پول درآورده ام و دارم آن را به نمایندگی از مردم در عرصه ی سیاست خرج می کنم. این برای آن دسته از مردم آمریکا که فقیر یا روستائی بودند قانع کننده بود. آن ها به خود می گفتند هیلاری آن کسی نیست که به فکر آن ها باشد.

نویسنده: کیت نش• برگردان: حمید قیصری• توضیح: متن ذیل برگرفته از ویرایش دوم کتاب «جامعه‌شناسی سیاسی» کیت نش است که ویرایش اول آن به فارسی ترجمه شده است. کار دورکیم در جامعه‌شناسی سیاسی از همان جایگاه و تأثیر کارهای وبر و مارکس برخوردار نبوده است.