ماه: آذر ۱۳۹۸

کار ناپایدار و مبارزه‌ی طبقاتی

مایکل مک‌دانل[۱] • برگردان: نوح منوری • هدف نولیبرالیسم تغییر توازن پول و قدرت به زیان طبقه‌ی کارگر و به نفع ثروتمندان و شرکت‌های آنان است. یکی از راهبردهای رسیدن به این هدف تضعیف قدرت چانه‌زنی و شرایط کاری کارگران است. یکی از مؤلفه‌های کلیدی این راهبرد، در کنار رشد و گسترش اتوماسیون، برون‌سپاری، کوچک‌سازی، و بازپس‌گیری مزایای محیط‌های کاری، افزودن بر نیروهای کار فاقد امنیت شغلی است. وضعیت کارگران با استخدام موقت به عنوان کارگران پاره‌وقت یا پیمانکاری یا قرارداد «به‌فراخور نیاز»[۲] (در حال حاضر یک میلیون کارگر با چنین قراردادهایی در بریتانیا هستند) ناامن‌تر می‌شود و موقعیت نازل‌تری در چانه‌زنی پیدا می‌کنند. این نیروی کار فاقد امنیت شغلی و آسیب‌پذیر کمتر تحت پوشش مقررات استخدامی قرار دارد. غالباً این کارگرانِ فاقد امنیت شغلی در کنار بخشی از کارگران با شرایط استخدامی امن‌تر و باقاعده‌تر به کار گرفته می‌شوند. این امر موجب تقسیم‌شدگی نیروی کار می‌شود و می‌تواند همبستگی کارگران را تضعیف و همچنین اخراج یا کم کردن ساعت کاری[۳] کارگران را برای کارفرمایان آسان‌تر کند. مجموع این عوامل سودآوری مضاعف را در پی دارند. کار به طور فزاینده و به ویژه برای جوانان، «غیراستاندارد»تر می‌شود و در حالی که کار کارگران بی‌ثبات‌تر شده، بخش عمده‌ای از کارگران غیراستاندارد…